Blog: Je snapt het pas als je het weet
Opgroeien in een onveilige thuissituatie laat sporen na. In dit blog deel ik mijn persoonlijke ervaring als KOPP-KOV kind (Kind van Ouders met Psychische Problemen of Verslaving) en hoe dat mijn volwassen leven, keuzes en groei heeft beïnvloed.
11/11/20252 min read
Ik ben opgegroeid in een onveilige thuissituatie. Toen ik het huis op mijn zestiende eindelijk kon ontvluchten, ging bij mij de vlag uit. Nu kan het alleen nog maar beter worden, dacht ik. Het gevoel van bevrijding was overweldigend. Mijn eigen leven leiden — wat een avontuur! Kom maar op, dacht ik vol bravoure.
En dat avontuur kwam er. Aan spannende uitdagingen in het volwassen leven heb ik geen gebrek gehad. Achteraf gezien had het best wat minder gemogen. Maar goed, eerlijk is eerlijk: vaak was ik daar zelf ook debet aan. Mijn keuzes waren meestal gebaseerd op mijn levensmotto No guts, no glory — al bleef die glory soms wat uit, moet ik toegeven.
Je snapt het pas als je het weet
De schellen vielen mij zo'n twaalf jaar geleden van de ogen, tijdens een gesprek met een vriendin. Ze vertelde enthousiast over haar nieuwe coachpraktijk, gespecialiseerd in KOPP/KOV-volwassenen — inmiddels volwassen kinderen van ouders met psychische problemen of een verslaving. Ik luisterde geboeid terwijl ze uitlegde wat dat precies inhield.
Een paar dagen na ons gesprek, viel alles op zijn plek. Ik ontdekte ineens waar mijn onverschrokken ‘guts’ vandaan kwam. Ik wist natuurlijk wel dat ik een “zware jeugd” had gehad — zo noemden ze dat vroeger — maar ik had geen idee dat die ervaringen zó diep in mijn systeem verankerd konden blijven. Dacht ik op mijn zestiende te zijn ontsnapt? Nou, mooi niet. De sporen van toen hadden onbewust mijn keuzes en beslissingen als volwassene sterk beïnvloed.
Ik had mijn vriendin gevraagd om mijn ‘casus’ eens langs de KOPP/KOV-meetlat te leggen. Twee dingen sprongen er voor mij meteen uit:
Rationeel en perfectionistisch.
Herkenbaar. In mijn hoofd voelde ik me het veiligst. Voelen mocht, maar de ratio had de overhand. Emoties kregen altijd een bijrol — veilig, beheersbaar, verstandig.
Het doe-het-zelf-kind.
Ook dat klopte. Mijn moeder telde de jaren af tot ze kon scheiden van mijn alcoholistische vader. Rust en emotionele steun waren schaars. Ze had haar handen vol aan overleven, en ik redde mezelf zo goed en kwaad als het kon.
Blijvende sporen in je systeem.
Toen ik me realiseerde dat mijn ouders, ondanks alles, nog zo’n invloed hadden gehad op mijn volwassen leven, vond ik dat verschrikkelijk. Dat was juist wat ik níet wilde. Ik had mezelf immers lang gelden gezworen dat ik het allemaal anders en beter zou doen dan zij. En dan, op mijn vijftigste, ontdekken dat dat niet was gelukt — dat kwam hard binnen. Ik voelde me mislukt.
Maar inmiddels, twaalf jaar later, kijk ik milder naar dat moment. Ik heb veel herkenning gevonden bij anderen met een vergelijkbare achtergrond. Hele volksstammen zijn opgegroeid in een onveilige jeugd. En velen van hen hebben er, ondanks — of misschien wel dankzij — hun littekens, iets van weten te maken.
Misschien is dat wel de echte glory uit mijn levensmotto.
Blijf op de hoogte van nieuwe blogs
Schrijf je hier in, dan mis je niks