Bonusmoeder

Met slechts 24 jaar op de teller werd ik bonusmoeder van drie kinderen. Mijn vriend was 11 jaar ouder dan ik en trotse vader van twee meisjes en een jongen in de leeftijden 5, 6 en 7 jaar. Zelf had ik geen kinderen, dus wist van toeten nog blazen. Dat was maar goed ook, denk ik nu, 44 jaar na dato. Ik was stapelgek op deze man en wist al vrij snel dat hij de liefde van mijn leven was. In al mijn onwetendheid had ik bewondering en ontzag voor het ouderschap en vooral de vorm waarin hij en zijn ex-vrouw deze na hun scheiding vorm hadden gegeven.

Mijn vriend zei daar eens over; Wij hebben er als ouders in gezinsverband niets van gebakken, daarom hebben wij besloten het in deze vorm wél goed te doen. Dat vond ik een nobel streven wat ik toejuichte. Ik zag na verloop van tijd ook dat de kinderen er goed onder gedijden. Als alternatief dan, want kinderen willen diep in hun hart toch het liefst dat de ouders bij elkaar zijn. Zijn ex-vrouw accepteerde mij vanaf dag één en dat heeft veel bijgedragen aan het feit dat ook de kinderen mij moeiteloos accepteerden.

Niet alleen als nieuwe vriendin van papa, maar ook als vanzelfsprekende en gezaghebbende volwassene. Dat was heel bijzonder realiseerde ik mij en gaf alle reden en ingrediënten er een succesverhaal van te maken zou je denken. Maar, zoals ik al zei had ik geen enkele levenservaring op het gebied van ouderschap. Hoewel ik bewondering had voor deze twee ouders, was het mij onmogelijk om intrinsiek te weten, te voelen wat daar de waarde van was. Ik beleefde het niet zoals zij en dat maakte mij best onzeker.

Zo kon ik mij lange tijd niet voorstellen waarom zij eigenlijk uit elkaar waren gegaan, als het ouderschap en de kinderen zo belangrijk voor hen waren. Was daar nou echt geen mouw aan te passen geweest? Niet dat ik twijfelde aan de relatie met mijn lief, die stond als een huis en voelde goed en stevig in elke vezel van mijn lijf. Het zat tussen mijn oren en daar was ik niet trots op, want het had sporen van jaloezie. Er was iets wat hij deelde met een andere vrouw. Niet in het geheim maar in alle transparantie. Ik kon alles zien, maar niet meedoen, althans niet op hun niveau. Ik bevond mij in een lagere klasse. En realiseerde mij op een gegeven moment dat ik dat niveau ook nooit zou bereiken.

Met deze kinderen ging er een compleet nieuwe wereld voor mij open. Kinderen van zo dichtbij meemaken, beleven in je eigen leven, wat een ervaring en wat een verrijking. Het contact met hen was uitstekend en ik had ook alle ruimte een liefdevolle en fijne band met ze op te bouwen. Zij stonden open voor mij en ik voor hen. Zij vertrouwden mij, luisterden ook naar mij, liepen niet klagend naar papa als ik ze eens corrigeerde en deden meestal wat ik van hen vroeg of verlangde. Ik ben heel veel van deze kinderen gaan houden. Niet als de mijne maar om de wezens die ze waren, de verschillende karakters en hoe die zich in de loop der jaren ontwikkelden. Daar heb ook ik, vanuit mijn bescheiden rol, een kleine tien jaar aan bij mogen dragen. En ook ik heb heel veel van hen geleerd.