De eerste 1000 dagen van cruciaal belang voor een kind
De afgelopen jaren groeit het wetenschappelijk bewijs dat de eerste 1000 dagen van een kind cruciaal zijn voor het verdere leven. In de periode voor, tijdens en na de zwangerschap wordt de basis gelegd voor vaardigheden en vermogens voor een gezond (lichamelijk, mentaal, en sociaal-emotioneel) en kansrijk leven.
12/8/20253 min read
De impact van de eerste 1000 dagen
Toen ik, jaren geleden alweer, las dat de eerste 1000 dagen van je kind bepalend zijn voor de rest van hun leven, voelde het alsof iemand aan de tijdlijn van mijn moederschap zat.
De tekst luidde als volgt:
De afgelopen jaren groeit het wetenschappelijk bewijs dat de eerste 1000 dagen van een kind cruciaal zijn voor het verdere leven. In de periode voor, tijdens en na de zwangerschap wordt de basis gelegd voor vaardigheden en vermogens voor een gezond (lichamelijk, mentaal, en sociaal-emotioneel) en kansrijk leven.
Een kind met een goede start heeft meer kansen op een goede fysieke en psychische gezondheid. En op het ontwikkelen van talenten en zelfontplooiing, deelname aan onderwijs en participatie in de samenleving. (bron Pharos)
Een inzicht dat te laat kwam
Fijn om te weten, maar persoonlijk heb ik er niks meer aan. Uiteraard, kennis kost niets en neemt geen ruimte in, maar ik heb die kennis niet kunnen toepassen. Mijn dochter is inmiddels dertig jaar, haar eerste 1000 dagen liggen ver achter haar. Maar het resultaat is duidelijk merkbaar.
De teller begint al bij het allereerste begin
Wat ik nog niet wist, is dat de teller al start vanaf de conceptie. Dat was wel even slikken, want juist in die periode ging zo´n beetje alles fout wat er maar fout kon gaan. Allereerst was de zwangerschap ongepland en diende die zich aan op een wel zeer ongelukkig moment. Het was het moment dat ik de relatie met haar toekomstige vader wilde verbreken. Dat betekende in mijn geval remigratie naar Nederland. Zeker geen eenvoudige opgave.
Een zwangerschap vol tegenstrijdigheden
Ik vind het nog steeds wonderbaarlijk hoe ik van die volle overtuiging te vertrekken in ‘no time’ een veilig en warm gezin kon visualiseren, waarin zij kon opgroeien. Moed der wanhoop misschien? Ik besloot in ieder geval toch te blijven, met het doel dat gecreëerde beeld waar te maken. Cruciale misvatting!
Rode vlaggen die ik toen niet herkende
Als ik nu terugdenk aan die zwangerschap zie ik allerlei rode vlaggen opdoemen. Ten eerste bij de conceptie. Die vond plaats in een helse zomervakantie waarin bij mij serieus het idee begon te rijpen bij mijn partner weg te gaan. Bepaald geen relaxte start voor een pril nieuw leven dunkt mij.
Stress, angst en een lichaam dat niet meewerkte
Ik herinner mij nog goed het moment dat de zwangerschapstest onverbiddelijk te kennen gaf dat ik zwanger was. Het sloeg bij mij in als een bom. Het aanvankelijke plan te remigreren naar Nederland spatte uiteen. Toch was ik ook dolgelukkig dat ik na zoveel jaren tevergeefs hopen, nog zwanger was geworden op mijn zesendertigste. Die tegenstrijdige gevoelens — angst, opluchting, hoop, paniek — hielden me maandenlang in hun greep.
Volgens de huidige kennis over de eerste 1000 dagen is die emotionele stress allesbehalve gunstig voor een ongeboren kind. En het bleef niet bij stress alleen. Er werden tijdens een echo vleesbomen ontdekt in mijn baarmoeder, die de leefruimte van mijn baby ernstig beperkten. Ik kreeg het dringende advies om de laatste vier maanden vooral horizontaal te rusten, terwijl ik ondertussen elke dag bang was mijn kindje te verliezen.
Bij elkaar opgeteld, niet echt de ideale, veilige basis om als mensje te ontstaan.
Het besef dat pijn doet — maar ook inzicht geeft
De basis van haar worstelingen in het volwassen leven, werd al gelegd voordat ik haar na een spoedkeizersnede, liefdevol in mijn armen sloot. Met de kennis van nu begrijp ik waar bepaalde gevoelens en patronen vandaan komen: haar gevoel van onveiligheid, haar twijfels en zoektocht naar stabiliteit.
Dat inzicht geeft helderheid. Maar nauwelijks troost.
Het blijft een pleister op een veel diepere wond: het verdriet van een moeder die ziet hoe haar kind soms struggles met het leven — en weet dat een deel daarvan begon bij haar.
Blijf op de hoogte van nieuwe blogs
Schrijf je hier in, dan mis je niks