Positie van de Bonusmoeder: Het vijfde wiel aan de wagen.

Komt die positie je bekent voor? Die momenten waarop je genegeerd en buiten spel gezet wordt? Hoe voelt dat voor jou? Frustratie, boosheid, onmacht maar ook eenzaamheid komen vaak voor. Het zijn momenten dat jij afstand tot je partner ervaart. Natuurlijk, het zijn zijn kinderen en daarmee zijn zaken, wettelijk gezien. Maar kinderen zijn geen ‘zaken’, het zijn levende wezens die ook in jouw leven een rol spelen, kinderen waar ook jij een relatie mee hebt. Dat is niet alleen voorbehouden aan de biologische ouders. De rol van de bonusmoeder wordt vaak gebagatelliseerd, ondergeschikt gemaakt. Dat is niet alleen frustrerend voor jou als bonusmoeder, het is onterecht en doet ook gewoon pijn.

Wist jij waar je als bonusmoeder aan begon?

Toen ik als 24-jarige smoorverliefd in een relatie stapte met mijn partner, wist ik absoluut niet waar ik aan begon. Ik had zelf geen kinderen en was een complete onwetende met betrekking tot ouderschap. Dat was op zich ook een voordeel, ik stapte er vrij onbevangen in. Als je niet weet wat je kan verwachten, kan het je ook niet op voorhand al afschrikken. Zijn drie kinderen, allen in de basisschool leeftijd, waren gelukkig open en nieuwsgierige types en het was niet moeilijk contact met ze te maken. Ineens waren er kinderen in mijn leven. Bonuskinderen weliswaar, maar bij gebrek aan biologische ervaring, voelde het heel echt en warm en na verloop van tijd zelfs heel eigen.

De biologische moeder

Dat waren ze uiteraard niet. Er was wel degelijk een biologische moeder waar mijn partner nog een intens contact mee onderhield over hun kinderen. Dat intieme stukje wat je niet deelt met jouw lief, dat deel wat niet óók van jou is. Je voelt je op die momenten buitengesloten, eenzaam. En ook al wil je het niet, dat doet pijn. Je probeert van alles om daar boven te staan, ook omdat anderen er een mening over hebben. ‘Ja dat is nu eenmaal zo’, hoor je van je vrienden die je schoorvoetend heb toegegeven dat je het er moeilijk mee hebt. ‘Je wist toch waar je aan begon?’ is ook zo’n opmerking die weinig erkenning of troost biedt, maar meer op een terechtwijzing lijkt. Dat maakt het allemaal niet makkelijker om het met je partner te bespreken, terwijl jullie gewoonlijk altijd open en eerlijk over jullie gevoelens praten. Je gaat twijfelen aan jezelf en voelt

je onzeker worden. Ben ik dan de enige die hier last van heeft?, vraag jij jezelf af. Je probeert er geen aandacht meer aan te besteden, want alles wat aandacht krijgt groeit, hoor je altijd. Uit alle macht probeer je die skippybal onder water te houden en je te focussen op wat wel goed voelt. Een coping strategie die begrijpelijk is, maar op lange termijn bergen met energie kost die je uitputten.

Wat mij als bonusmoeder wel hielp

Na eindeloze tussendoor opmerkingen, hints, grappige of stekelige opmerkingen, die niet werden opgepakt, ben ik uiteindelijk het gesprek met mijn partner aangegaan. Goed voorbereid, op een zorgvuldig uitgekozen en aangekondigd moment, kwamen we eindelijk dichter tot elkaar over dit heikele onderwerp. Geweldloze communicatie en communiceren met een ik-boodschap hebben mij daar enorm bij geholpen (Google er maar eens op).

Zoek je als bonusmoeder Inspiratie ?

Ben je op zoek naar inspiratie? Weet dan dat ervaringsverhalen van anderen daarin helpend kunnen zijn. Ze bieden niet alleen een ‘feest’ van herkenning en troostende erkenning, maar zetten ook aan tot overdenken. Geen tips, suggesties of advies van hulpverleners, maar de pure soms rauwe realiteit. In mijn autobiografische roman “Was dit het nu allemaal waard?” vind je zo’n authentiek ervaringsverhaal over het (bonus)-moederschap. Het is het eerlijke en kwetsbare verhaal, waarin ik mijn ervaringen graag met je deel over mijn zoektocht en bestemming.

Weten wat andere lezers ervan vonden? Dat lees je hier:

Het boek bestellen kan hier: